بست و بست نشینی در تاریخ مذهبی و سیاسی ایران قدمتی بسیار دارد.خشونت های سیاسی و عدم امنیت حقوقی و جانی مردم،احتیاج به مکان هایی امن را به وجود آورده بود تا برای مدتی با پناهنده شدن به این بست ها فرصتی برای دفع خشم،سازش و رفع کینه فراهم آورده شود
تمام طبقات،بست را محترم می شمردند و از پناهندگان حمایت می کردند و مقتدر ترین حکام هم جرات تجاوز به بست و اهانت به متحصنین را نداشتند.
در آستان قدس نیز دو محوطه بزرگ در دو طرف صحن عتیق وجود دارد به نام بست پایین خیابان و بست بالا خیابان (بست سفلی و بست علیا) و اگرجه امروز موضوعیت خود را از دست داده اند اما گذشتن از آن ها می تواند برای آسایش ذهن و آماده شدن برای زیارت و دورشدن از غوغای شهر مفید باشد.این بست ها قبلا به وسیله زنجیر مشخص می شد.در ابتدا بست سفلی از آجرهای ساده بود،اما در زمان احمدشاه قاجار تجدید بنا شد و در زمان نیابت تولیت(اسدی) نیز قرینه ای برای آن ساخته شد.بست اکنون دیواری با سه دهنه و با تزئینات و کاشیکاری ها و کتیبه های جدید می باشد.
روی بنا مقرنس شده است و مقرنس ها از 46 طاسه تشکیل شده است و زیر آن کتیبه ای به طول 4 متر و عرض 85 سانتی متر به خط ثلث وجود دارد.
